Ermənistanda revanşistlərlə yanaşı reallığı görən, bəzi hallarda “erməni xəstəliyi” nümayiş etdirən qüvvələr də az deyil.

KONKRET.az xəbər verir ki, revanşist tezizlər irəli sürməyən media qurumlarında Zəngəzur dəhlizi ilə bağlı siyasi-iqtisadi analitik təhlillər dərc edilir, ölkənin düşdüyü vəziyyətdən çıxış yolları göstərilir, sürətlə dəyişən dünyada Ermənistanın gələcəyi ilə bağlı məsələlər müzakirə edilir.

Təqdim edəcəyimiz bugünki yazının xülasəsində ötən illərdə Ermənistanın buraxdığı səhvlərə nəzər salınıb, mövcud regional vəziyyətə münasibət bildirilib:

“Hələ 1998-ci ildə həm Ermənistanda, həm də Dağlıq Qarabağda ən yüksək səviyyədə məsələ qaldırıldı ki, ətraf rayonları Azərbaycana qaytarmaq lazımdır.? Amma dərhal erməni xalqının qalib xalq obrazı altında gizlənən siyasətçilər ortaya düşdü: Axı nəyə görə?

1994-cü ildə də belə olmuşdu. Heç kim cəsarət və iradə nümayiş etdirməyib BMT Təhlükəsizlik Şurasının qətnamələrinin tələblərinin yerinə yetirmədi. Ona görə də həmin ilin mayın 12-də atəşkəs elan edildi. Şübhəsi olanlar Bişkek Kommünikesini oxumalıdırlar. Burada hər müddəa aydın şəkildə göstərildiyinə görə yanlış təfsirlərə yer qoymayacaq.

Arxivlərdən “DQR” (qondarma qurum artıq məhv edilib) “xarici işlər naziri”nin belə ifadələri indi də göz deşir: “Madrid prinsipləri sülhə deyil, müharibəyə aparır”.

Bəli, Levon Ter-Petrosyanın ləyaqətli sülh konsepsiyası ikinci dəfə rədd edilmişdi.

Bu gün “siyasi” distrofiya Ermənistanın Sünikin (Qərbi Zəngəzur) cənubunda nəqliyyat rabitəsi ilə bağlı prinsipial qərar qəbul etməməsində özünü göstərir. İnstitusional müxalifət isə “dəhliz təmin olunarsa, bu, Ermənistanın dövlətçiliyinin sonu deməkdir” iddiasını davam etdirir. Hökumət dəfələrlə bəyan edib ki, ərazi bütövlüyü, suverenliyi və kommunikasiyanın hüquqi rejiminin yaradılması hüququna riayət olunarsa, kommunikasiyaların açılmasının tərəfdarıdır.

Azərbaycan nə edir? “Zəngəzur dəhlizi” adlanan layihə ətrafında beynəlxalq dəstəyin formalaşdırılması üçün bütün xarici siyasi və digər resurslardan istifadə edir. Bu, Əliyevi proporsional olmayan şərtləri diktə etmək məsuliyyətindən azad edir. Sadə dillə desək, o, belə başa düşülən bir duruşdadır: “Mənə o dəhliz lazım deyil. İran ərazisindən keçməklə Naxçıvanla əlaqə saxlaya bilərəm. Əgər ehtiyacınız varsa, Ermənistanı razı salın”.

Ermənistanı nəyə və necə inandırırlar, qapalı mövzudur. Bizə ancaq onu bilirik ki, Rusiya Azərbaycanın qərb rayonları ilə Naxçıvan arasında nəqliyyat rabitəsinə nəzarətin onun sərhəd qoşunları tərəfindən həyata keçirilməsində israrlıdır. Onsuz da Ermənistanın cənubunda rabitənin açılacağını yəqin ki, qəbul etmək lazımdır. Problem isə daha çox Ermənistanın razılaşmasında deyil, onun həmin geosiyasi layihəyə substantiv, subyektiv cəlb olunmasındadır.

Bu mənada hökumətin Ərdoğan-Əliyev tandeminin “daha ​​bir tələbini yerinə yetirməyə” hazırlaşması “siyasi” distrofiyadır. Hökuməti gözləməyə, tərəddüd etməyə, bəlkə də daxili fikir ayrılığına sövq edən atmosfer yaradılır. Hakimiyyətin qətiyyəti, səmimiyyəti olmadığını deyəndə, “minlərlə gənci torpağa verməmək üçün Dağlıq Qarabağ ətrafındakı əraziləri qaytarmalıyıq” demədilər.

Bu gün “Zəngəzur dəhlizi” ilə bağlı vəziyyət eynidir. Xarici olaraq, Ermənistan hökuməti öz daxilində konsensusa gəlmək lazım olanda dəstək alır ki, əgər bu “dəhliz” həqiqətən də geosiyasidirsə, bir gün açılacaq. Ermənistan regionun “göbələyi” olaraq qala bilməz. İrəvan isə təcriddən çıxmaq üçün təşəbbüs göstərməlidir. Düzünü desək, “siyasi” distrofiyanı aradan qaldırmağa ümid yoxdur. Qalır hökumətin qətiyyəti”.

Natiq Səlim,

KONKRET.az